Wijzerplaten kerk Velden

Enige maanden geleden werden van de 4 zijden van de toren van de kerk in Velden de wijzers en de bijbehorende verlichting (tijdelijk) verwijderd (om e.e.a. grondig na te kijken) Inmiddels hebben diverse mensen gevraagd hoe het staat met de wijzers en de verlichting, die door een Duitse fabrikant zijn gemaakt. Onlangs is gebeld met de installateur, die in deze fungeert als intermediair. We hopen u na het zomerreces meer te kunnen vertellen.

Richtlijnen voor een kerkelijke uitvaart in Velden-Arcen-Lomm

►Over de kerk in een veranderde wereld

Nederland is geen gelovig land meer. Religieuze groepen zijn thans minderheden in Nederland. Voor de meeste mensen is de zoektocht naar zingeving en zelfverwezenlijking een individuele zaak. Aldus het onderzoek “Buiten kerk en moskee” van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) (maart 2022). Cijfers van het CBS maken e.e.a. concreet (zie het rapport: “Religie in Nederland” (dec. 2020). In de parochies weerspiegelen zich die maatschappelijke trends. Mede door Corona is de kerkgang nog verder teruggelopen.

Het moge duidelijk zijn dat dit veranderde religieuze landschap en de wijze waarop mensen nog “geloven” haar weerslag heeft in de praktijk. Zo is het aantal kerkelijke uitvaarten enorm gedaald in de voorbije jaren, mede door de vele “alternatieven” in deze en het voortschrijdende proces van secularisatie (verwereldlijking), individualisering en privatisering (m.n. van het afscheid). De nadruk ligt daarbij op de overleden persoon (en zijn /haar betekenis voor de eigen kring van familie en vrienden) en de eigen gevoelens. Al die processen hebben hun weerslag op hoe mensen rituelen beschouwen.

►Onderscheid

Wanneer een mens komt te overlijden, doet zich veelal de vraag voor: “Wat gaan wij (de kinderen) doen? En: Wat voor soort afscheid willen wij?” Als priester denk ik dan weleens: “Wat zou hun vader / moeder nu willen?” Ja, in hoeverre is dat nog relevant, los van de vraag hoe én of de kinderen zelf (nog) geloven / kerken?

Een uitvaart in de kerk is welbeschouwd geen afscheidsviering (aldus de brochure “De kerkelijke begrafenis” (p. 4) van het Bisdom Roermond - 2005), maar bovenal een toevertrouwen aan God van de overledene. Ons geloof betreft een verrijzenisgeloof. We geloven als katholieken ook in een weerzien na de dood.

Waar in een aula veelal het voorbije leven (de mens dus) centraal staat, wordt in de kerk het leven in een groter perspectief geplaatst. Wezenlijk daarbij is ons geloof in God en het leven na de dood.

Waar in profane afscheidsviering de mens centraal staat, daar staat in de kerk (“Huis van God”) God centraal. Als we samenkomen om de H. Mis op te dragen voor deze of gene, blijft God die centrale plaats behouden. Als zodanig is het kader van de H. Eucharistie voorgegeven; ook wanneer het gaat om een uitvaart! Het betekent ook dat alles in de viering als zodanig geordend dient te zijn met het oog op het hogere, op God. Dat er ook gesproken kan worden over het leven van de overledene, spreekt voor zich, maar in beperkte mate, gelet op Diegene waarop de focus ligt. E.e.a. betekent heel concreet dat bijv. een “In Memoriam” in de kerk niet te lang behoort te zijn. Anderhalf A4-tje is genoeg (mede gelet op de aandachtscurve van de gemiddelde toehoorder). Dit geldt ook voor een gedicht, dan wel een andere tekst.

De kerkelijke praktijk blijkt vaker divers, o.m. door een zekere emotionele “druk”; voorts omdat in alternatieve vieringen wél heel veel kan. In hun reclame leggen uitvaartfirma’s daar vaker ook de nadruk op. Het gaat dan veelal om “ons” afscheid. Duidelijk moge zijn dat persoonlijke wensen enerzijds en de kerkelijke praxis anderzijds, niet altijd op elkaar aansluiten. Vandaar deze richtlijnen.

Over de inhoud van “woordjes” gaan de meningen overigens vaker uit een. Voor de direct betrokkenen (“de eerste rijen”) zijn ze belangrijk (herkenbaarheid). Andere kerkgangers denken daar anders over. Mensen zeggen in de wandelgangen weleens: “Moest dat nu allemaal gezegd worden?” Ooit merkte iemand op: “Ik vraag me af of (…..) dat nu “gewild” zou hebben. Hij was een man van eenvoud en weinig woorden!”

Het is van belang bij de samenstelling van teksten ook hiermee rekening te houden en zich te richten op dat wat de persoon typeerde en wat de overledene voor (mogelijk) uw leven heeft betekend. Daarbij  geldt “de kunst van het weglaten”; men gelieve zich te richten op dat wat wezenlijk was (en is). Men gelieve van bijzaken geen hoofdzaken te maken.

Omdat mensen veelal niet meer vertrouwd zijn met de kerk en haar rituelen, polsen zij in het gesprek met de uitvaartleider vaker naar dat wat mogelijk is in de kerk. Duidelijk moge zijn dat de uitvaartleider daarvoor niet de aangewezen persoon is. Vragen over wat wel en niet kan in de kerk, dient men te richten tot de priester. Zo worden “mogelijke misverstanden” voorkomen.

►Praktische punten

• Vragen m.b.t. een uitvaart in de kerk dient men te richten tot de priester.
• Afspraken met betrekking tot te zingen liederen, worden door het koor dan wel solist(e) gemaakt met de priester. Terzake vraagt de kerk van de priesters religieuze liederen ten gehore te laten brengen dit met het oog op het hiervoor geschetste kader (zie ook Brochure “De kerkelijke begrafenis” (p.8), Bisdom Roermond - 2005)
• Wat betreft muziek in de kerk tijdens een uitvaart; ons bisdom heeft reeds een hele tijd geleden de priesters gevraagd géén CD’s dan wel andere geluidsdragers toe te staan, omdat het niet past in de levende liturgie van de kerk, die vraagt om een actuele deelname (participatie) (bij voorkeur met een koor). In de praktijk wordt in kerken bij hoge uitzondering soms 1 CD-nummer toegestaan (wordt veelal gespeeld na de H. Mis, vóór de Absoute, als de priester zich omkleedt).
• Teneinde mogelijke “misverstanden” vooraf uit te sluiten, dient men alle “eigen” teksten vooraf ter inzage aan de priester te geven (van belang daarbij is doublures te mijden en de lengte van de tekst te beperken tot max. 900 woorden (MS Word, aantal woorden tekst - zie onder in statusbalk). In de praktijk dient met voor een In Memoriam 7 minuten aan te houden. Evt. teksten door derden (bijv. van een oom) dient men eveneens vooraf ter inzage te geven. Het betreft hier niet een soort censuur door de pastoor; vooral de lengte is relevant.
• Mocht de familie een bevriend priester willen vragen, ook dan gelden de hierboven vermelde criteria.
• Collectes: In de kerk wordt geen reclame gemaakt voor “goede doelen”, zoals het kankerfonds, de hartstichting e.a. Bij de in/uitgang kan men daartoe desgewenst een bus plaatsen (men dient dan in de annonce er naar te verwijzen).

Van de gewone collecte tijdens de uitvaart worden een zestal H. Missen gelezen voor de zielenrust van de overledene.

• Na iedere uitvaart wordt het houten naamkruisje achter in de kerk gehangen. Met Allerzielen worden de kruisjes aan nabestaanden overhandigd.
• Crematorium: de priester gaat normaliter niet mee, tenzij op uitdrukkelijk verzoek van de familie
• Met vragen m.b.t. het kerkhof in Arcen, gelieve u zich te wenden tot de heer Jos Duijf, Rijksweg 125 5941 AC Velden.
• Met vragen m.b.t. het kerkhof in Lomm, gelieve u zich te wenden tot mevr. Tini Kroon, Antoniusplein 2A - 5943 AH Lomm.

Pastoor C. Müller

Velden, 21 juli 2023

Parabel van het onkruid.

In het Evangelie van de 16e zondag door het jaar (23 juli 2023) legt Jezus zijn leerlingen een parabel uit, het gaat over een akker met tarwe en onkruid. De zaaier nu heeft enkel tarwe gezaaid. Terwijl de mensen sliepen, kwam echter de vijand om onkruid te zaaien. Later ontdekt men dit. De eigenaar zei daarop tot zijn knechten: “Laat beiden samen opgroeien tot de oogst. Dan moeten jullie de tarwe verzamelen en het onkruid verbranden”.

Zo zal het ook gaan op het einde van de wereld, aldus de Heer. De engelen van God zullen dan bijeenbrengen die kwaad hebben gedaan, om hen in de hel (vuuroven) te werpen. Terwijl de rechtvaardigen zullen schitteren in het Koninkrijk van God.

Ja, voor God is niets verborgen. Jezus wijst erop: “Ik zal openbaren wat verborgen is geweest vanaf de grondvesting der wereld.”  

Goed is dan te zien dat ook in onze dagen steeds meer verborgen zaken onthuld worden. Ja, wie had gedacht dat nu in de VS de film ”Sound of freedom” (over de handel in kinderen voor allerlei duistere praktijken, waaronder orgaanhandel) bovenaan staat, sinds deze film vanaf 4 juli in de bioscoop draait. De film schijnt qua bezoekersaantallen zelfs de nieuwe film van “Indiana Jones” voorbij gegaan te zijn. De film is gebaseerd op het leven van een voormalig CIA-agent (Tim Ballard), die zich al jaren bezig houdt met “sex-trafficking” van kinderen. Bijzonder toch, hoe deze film thans heel veel in gang zet in de VS. Haar succes verbaast velen en maakt zichtbaar hoe wijdverbreid dit grote kwaad is, dat achter deze lucratieve handel schuilgaat. De film betreft het werk van geëngageerde christenen. De film en de strijd er achter moge ook onze ogen openen, indachtig Jezus in het Evangelie.

                                                                                                                     Pastoor C. Müller

“Luistert dan naar de gelijkenis van de zaaier” (Mt. 13,18)

In het Evangelie van de 15^e zondag door het jaar (16 juli 2023) reikt Jezus ons een parabel aan. Gods Woord gelijkt op een zaadje. Het kan maar wortel schieten als het “zaadje” in ons een voedingsbodem vindt, waardoor het kan groeien.

Het is een interessante parabel. God zaait Zijn Woord. Het veronderstelt een openheid van de zijde van de mens. Maar dat niet alleen. De mens moet ook bereid zijn mee te werken, door zijn hart te geven. Zonder onze medewerking verkommert het woord van God in ons. Welnu, zoals je een plant water moet geven, zo dienen we Gods Woord “te voeden” doorheen de gave van onszelf. Groei is ook hier onlosmakelijk verbonden met ons JA.

Zoals gewone zaadjes maar kunnen gedijen als de grond bereid is het zaad te voorzien van haar grondstoffen, zo kan Gods Woord enkel vruchten voortbrengen als wij dat geven wat God van ons verlangt, te weten ons hart. Wonderlijk toch, God Woord blijkt voedzaam en wel in de mate dat wij het in ons opnemen. Als zodanig draagt eenieder een grote verantwoordelijkheid voor zijn eigen geestelijke groei. Het is als met de liefde. Ze veronderstelt een wederkerigheid, opdat er iets kan groeien tussen 2 mensen. Zo is het ook tussen God en iedere mens.   

                                                                                                                     Pastoor C. Müller

“Komt allen tot Mij …”

Telkens weer tracht Jezus mensen rondom Zich te verzamelen. Zoals Hij destijds weldoende rond ging, zo wil de Heer ook thans mensen helen. In het Evangelie van zondag 9 juli (Mt. 11, 25-30) spreekt Jezus in de tegenwoordige tijd: “Komt allen tot Mij die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken. Neemt mijn juk op uw schouders en leert van Mij: Ik ben zachtmoedig en nederig van hart; en gij zult rust vinden voor uw zielen, want mijn juk is zacht en mijn last is licht.”

Het is een woord dat ook thans actueel is. Juist met het oog op de vakantietijd. Hoeveel tijdgenoten gaan niet gebukt onder stress, dan wel een burn-out? In Zijn nabijheid veranderen mensen. Jezus geeft ons hoop. Ja, kom allen tot Mij, Ik zal uw rust en verlichting schenken. Dat doet de Heer door te zegenen en de mensen te voeden met Zijn Woord. Gods Woord bezit een helende werking. Door je met Jezus in te laten (en dat niet enkel voor een vluchtig moment), kan een uitwisseling plaatsvinden. En besef je weer dat je een geliefd Kind van God bent. Het is door onze omgang met Hem dat we zaken anders leren zien.

In hoofdstuk 6 van het Matteus-Evangelie leert Jezus ons: “Daarom zeg Ik jullie: maak je niet bezorgd over wat je zult eten of drinken om in leven te blijven, en ook niet over de kleding voor je lichaam. Is het leven niet meer dan het eten, en het lichaam niet meer dan de kleding? (…) Jullie hemelse Vader weet wel dat je dat allemaal nodig hebt. Zoek eerst het Koninkrijk van God en zijn gerechtigheid, dan krijg je dat alles erbij. Maak je dus niet bezorgd over de dag van morgen, want de dag van morgen zal zich wel bezorgd maken over zichzelf. Iedere dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad.

                                                                                                                     Pastoor C. Müller

Verliezen en winnen … (Mt. 10, 37-42)

In het Christendom vinden we vele paradoxen. Een paradox is een uitspraak waarvan de onderdelen op het eerste gezicht met elkaar in tegenspraak zijn. Iemand zegt of schrijft dus iets wat niet lijkt te kloppen. Maar als je er even over nadenkt, zit er tóch een logische of soms zelfs wijze gedachte achter.

Zo houdt Jezus zijn leerlingen in het Evangelie van de 13e zondag (2 juli) voor: “Wie zijn leven vindt, zal het verliezen, en wie zijn leven verliest om Mijnentwil, zal het vinden.” Het gaat hier om onze bereidheid los te laten, te verliezen. Het staat welbeschouwd helemaal haaks op onze tijdsgeest. Jezus nu leert ons evenwel te laten. Pas wanneer je bereid bent God voorrang te geven boven je eigen wil, ga je het zien. Het is door ruimte te maken (innerlijk), dat de zo noodzakelijke openheid ontstaat, die ons in staat te helpen om waarlijk te ontvangen. Jezus nu wil niet zozeer een lege ruimte in ons, maar vooral ons JA ten opzichte van Hem, vrij ook van evt. voorkeuren van onze kant. Het “verliezen” is hier niet “negatief”, maar veeleer positief. Daardoor kan God nl. volledig in en door ons werken. Vaak evenwel is ons JA halfslachtig, dan wel voorwaardelijk, en zijn we bang de controle te verliezen. Wellicht is dat ook de reden waarom mensen bang zijn zich te verliezen in God. Omdat we dan niet weten hoe het verder gaat. Feit is echter dat wij onze toekomst überhaupt niet kennen en dat onze vele keuzes te maken met hebben met ons geloof in onszelf en de toekomst; terwijl geloven in God en het besef dat Hij onze toekomst wel kent, ons heel veel meer bidet - ook al schijnt die zelfgave aanvankelijk enkel verlies te zijn. Ja, het lijkt paradoxaal, verliezen is hier “winnen”, omdat we God dan de regie in handen geven, die was, is en blijven zal.

   Pastoor C. Müller