Zalig zij die …                                                                                              

In het Evangelie van zondag 13 februari 2022 (6^e zondag door het jaar) spreekt Jezus hen zalig die arm zijn; die honger lijden; die wenen en die gehaat worden. De perikoop is ontleend aan Lucas 6. In de paralleltekst (zie Matteus 4) worden ook andere categorieën aangeduid. Aldaar wordt tevens gesproken over zachtmoedigen, barmhartigen, hen die vrede stichten; hen die vervolgd worden, alsmede de zuiveren van hart.

Jezus heeft oog voor hen die door de wereld vaak aan hun lot worden overgelaten, dan wel terzijde worden geschoven. Opmerkelijk is dat juist in onze tijd met name christenen worden gemarginaliseerd en/of vervolgd. Volgens de Stichting Open Doors lijden wereldwijd 360 miljoen christenen onder ‘zeer zware’ tot ‘extreme’ vervolging. Wereldwijd is de vervolging tot extreme hoogte gestegen: 1 op de 7 christenen kan zijn geloof niet in vrijheid beleven.

Voor het eerst sinds jaren staat Afghanistan op de eerste plaats in de Ranglijst Christenvervolging (welke 50 landen omvat). Het afgelopen jaar rukten de taliban op, de hoofdstad werd veroverd en veel inwoners ontvluchtten het land. Vrijheden voor Afghanen zijn verder ingeperkt. Voor christenen was er voor de komst van de taliban al geen enkele vorm van vrijheid. Alle Afghaanse christenen hebben een islamitische achtergrond. Zij houden hun nieuwe geloof geheim, omdat het als een grote schande wordt gezien je af te keren van de islam. Op bekering tot het christendom staat de doodstraf. De taliban controleren alles en iedereen, en maken jacht op christenen. Hierdoor is de kans groot dat hun geloof wordt ontdekt. Het is onmogelijk om openlijk als christen te leven in Afghanistan. Na de machtsovername van de taliban is het nog gevaarlijker voor christenen; streng islamitische regels worden ingevoerd en gehandhaafd. Christelijke bekeerlingen hebben geen andere keuze dan te gehoorzamen en een dubbelleven te leiden. Wordt hun geheim ontdekt? Dan is de kans groot dat ze door de islamitische familie en dorpsgenoten worden verstoten of gedood. Wie zich van de islam bekeert tot een ander geloof, krijgt het stempel ‘krankzinnig’. Regelmatig belanden christenen om die reden in een psychiatrische instelling. Open Doors roept christenen wereldwijd op om te bidden voor Afghaanse christenen. Men vraagt te bidden om Gods bescherming van alle Afghanen in deze uitzichtloze situatie. Voorts om te bidden voor toegang tot de vluchtelingenkampen; in de praktijk is dat niet makkelijk. Voedsel importeren in deze landen kost tijd en geduld door de bureaucratische processen. Tenslotte om te bidden voor wijsheid, vrede en leiding van God voor Afghaanse christenen. Hun leven loopt gevaar nu de taliban aan de macht zijn.

Pastoor C. Müller

“Wees niet bevreesd, voortaan zult ge mensen vangen.”               

De lezingen van de 5^e zondag door het jaar C -6 februari- gaan alle drie over “roeping”. Zo vertelt de apostel Paulus in de 2^e lezing over zichzelf: “Het laatst van allen is Hij ook verschenen aan mij, de misgeboorte. Ja, ik ben de minste van de apostelen, niet waard apostel te heten, want ik heb Gods Kerk vervolgd. Maar door de genade van God ben ik wat ik ben en zijn genade aan mij is niet vergeefs geweest. Ik heb harder gewerkt dan alle anderen, niet ik, maar de genade van God met mij” (1. Korinthe 15).

In het Evangelie horen we hoe Jezus tot Simon zegt: “Vaar nu naar het diepe en gooi uw netten uit voor de vangst.” Simon antwoordde: “Meester, de hele nacht hebben we gezwoegd zonder iets te vangen; maar op uw woord zal ik de netten uitgooien.” Ze deden het en vingen zulk een massa vissen in hun netten dat deze dreigden te scheuren. Even later zegt Jezus tot Simon: “Wees niet bevreesd, voortaan zult ge mensen vangen.” Ze brachten de boten aan land en lieten alles achter om Hem te volgen.

Bezien we de levens van zowel Petrus (Simon), als dat van Paulus (voorheen Saulus), dan valt op dat hun roeping niet zozeer te maken heeft met mogelijke talenten, dan wel hun gebreken en zonden, maar allereerst met God zelf. Hij is die kiest, die roept. Het is als zodanig interessant te zien wie God roept. Het zijn noch de besten, noch de meest getalenteerden, maar veelal mensen met hun tekortkomingen. Blijkbaar ziet God verder dan wij; Hij ziet in ieder die Hij roept tal van mogelijkheden. God alleen kent de genaden die Hij zal uitdelen, alsook het verdere levenstraject van zowel Petrus als Paulus. Zij gaan hun weg met vallen en opstaan. Gaandeweg groeien ze in geloof en overgave, onverlet de moeilijkheden en beproevingen. God heiligt hen. Als zodanig betreft ieder mensenleven een avontuur. Ook wij weten niet wat ons te beurt zal vallen. God evenwel kent onze toekomst. Laten wij dan op weg gaan, en ons leven toevertrouwen aan de Heer, gelijk een Simon Petrus en een Paulus. Van een eenvoudige visser maakte de Heer de eerste Paus (Petrus), van een christenvervolger (Saulus) een van de grootste geloofsverkondigers in onze Kerk, die ontelbaar velen tot geloof heeft gebracht.

Pastoor C. Müller

“Als ik de liefde niet heb, baat het mij niets”                                    

In onze tijd hebben velen het over liefde. Talloze liedjes gaan er over. We beseffen dat liefde wezenlijk is voor ons geluk, voor ons leven überhaupt. In de 2^e lezing van de 4^e zondag door het jaar (30 januari) spreekt de apostel Paulus er over in zijn eerste brief aan de Christenen van Korinthe (12,31-13,13). De betreffende tekst wordt vaker gekozen voor een huwelijksplechtigheid in de kerk. De apostel Paulus vat daarin samen waarom het gaat. Daarom dat ik de tekst hieronder integraal weergeef, ter overweging. Waar Paulus spreekt over “zij”, daar zou u uw eigen naam kunnen invullen. Hoe dan ook, de tekst laat iets zien van wat liefde vermag en van de mens eist …

“Broeders en zusters, Gij moet naar de hoogste gaven streven. Maar eerst wijs ik u een weg die verheven is boven alles. Al spreek ik met de tongen van engelen en mensen: als ik de liefde niet heb, ben ik een galmend bekken of een schelle cimbaal. Al heb ik de gave der profetie, al ken ik alle geheimen en alle wetenschap, al heb ik het volmaakte geloof dat bergen verzet: als ik de liefde niet heb, ben ik niets. Al deel ik heel mijn bezit uit, al geef ik mijn lichaam prijs aan de vuurdood: als ik de liefde niet heb, baat het mij niets. De liefde is lankmoedig en goedertieren; de liefde is niet afgunstig, zij praalt niet, zij beeldt zich niets in. Zij geeft niet om de schone schijn, zij zoekt zichzelf niet, zij laat zich niet kwaad maken en rekent het kwade niet aan. Zij verheugt zich niet over onrecht maar vindt haar vreugde in de waarheid. Alles verdraagt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles duldt zij. De liefde vergaat nimmer. De gave der profetie zal verdwijnen, tongen zullen verstommen, de kennis zal een einde nemen. Want ons kennen is stukwerk en stukwerk ons profeteren. Maar wanneer het volmaakte komt heeft het onvolmaakte afgedaan. Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, voelde ik als een kind, dacht ik als een kind; en nu ik man geworden ben, heb ik het kinderlijke afgelegd. Thans zien wij in een spiegel, onduidelijk, maar dan van aangezicht tot aangezicht. Thans ken ik slechts ten dele, maar dan zal ik ten volle kennen zoals God mij kent. Nu echter blijven geloof, hoop en liefde, de grote drie; maar de liefde is de grootste.”

Pastoor C. Müller

Onze Kerk, één lichaam met vele leden                                                     

In de 2^e lezing van de 3^e zondag door het jaar (23 jan.) spreekt de apostel Paulus over de samenhang die bestaat tussen de ledematen en de zintuigen enerzijds en het lichaam anderzijds.

Paulus schrijft dat het oog niet tot de hand kan zeggen, ik heb je niet nodig. Evenmin kan het hoofd dit zeggen tot de voeten. Het beeld van het lichaam en haar delen verwijst naar het mysterie van het Lichaam van Christus, de Kerk, waarbij we vele “ledematen” kunnen onderscheiden. Als Christus het Hoofd is, dan vormen wij de handen en voeten van de Heer. Het is van belang dat we die organische eenheid steeds beschouwen in haar geheel. De kerk is gelijk een moeder, die zorgt draagt voor haar kinderen. Ze bestaat dankzij Jezus Christus, die Zich voor haar overgeleverd heeft. Ze groeit dankzij de H. Geest die haar bestuurt en leidt.

Feitelijk maken we als gedoopten allen deel uit van die ene kerk. Jezus is nog steeds de wijnstok en wij de ranken. In de mate dat we met Hem verbonden zijn, zal ook ons leven in geestelijke zin vrucht dragen. Laten we dan met elkaar verbonden blijven. Juist nu, indachtig Jezus’ woorden: “Ik ben de wijnstok en jullie zijn de ranken. Alleen wie met Mij verbonden blijft - zoals Ik met hem - draagt veel vruchten, want los van Mij kunnen jullie niets.” (Johannes 15,1-8)

Pastoor C. Müller

Er zijn verschillende gaven maar slechts één geest

Op zondag 16 januari (2^e zondag door het jaar) gaat de 2^e lezing (ontleend aan de eerste brief van de apostel aan de christenen van Korinte (12,4-11) onder meer over de gaven die God aan ons geeft. Die gaven nu dienen tot opbouw van de kerk en de gemeenschap. Welbeschouwd zijn ze niet van onszelf. We ontvangen ze. Hun invloed en werkzaamheid vormen dikwijls een mysterie. Van belang is dat wij meewerken met Gods genade. Zo hebben de heiligen gewoekerd met hun talenten en gaven. Ze zullen destijds niet vermoed hebben hoeveel zij daardoor in gang hebben gezet (met name na hun dood). Bijzonder is in dit verband het werk en het leven van Don Bosco, een man met vele talenten. Hij ontfermde zich over de schoffies van Turijn. Tijdens zijn leven zag hij zijn werk en dat van zijn medewerkers alleen maar groeien. In 1854 verklaarde Don Bosco: "Maria wenst dat wij een gemeenschap stichten. Ik heb besloten dat wij onszelf Salesianen noemen en onder de bescherming van Franciscus van Sales stellen". In 1857 stelde Don Bosco een aantal regels en richtlijnen op voor de zich uitkristalliserende beweging. In 1859 werd door Don Bosco de r.-k. congregatie van Salesianen gesticht voor de opvoeding van de verwaarloosde jeugd, welke uiteindelijk in 1874 door Paus Pius IX werd erkend. De Salesianen telden in 2003 wereldwijd bijna 17.000 geprofeste mannen van de Gemeenschap van Don Bosco, voorts15.000 Dochters van Maria Hulp der christenen en duizenden actieve leken.

Zou Don Bosco dit ooit voorzien hebben? Ik denk het niet. Maar zijn inspiratie, talenten en gaven hebben tallozen beïnvloed. Het is daarom zaak nimmer de geest in ons te doven, maar ruim baan te geven in ons leven. Immers, aldus Paulus - “aan ieder van ons wordt de openbaring van de Geest meegedeeld tot welzijn van allen”.

Pastoor C. Müller

Doop van de Heer                                                                                       

In het weekend van 8-9 januari vieren we in de kerk het feest van de Doop van de Heer. Met dit feest wordt de kersttijd afgesloten. Vroeger liep de kersttijd tot 2 februari (Maria Lichtmis).

Met de Doop van de Heer begint Jezus’ openbaar leven. Hij is dan 30 jaar oud. Het is net als Driekoningen een openbaringsfeest. Bij de Doop van de Heer hoort men de stem van God de Vader: “Gij zijt mijn Zoon, de Welbeminde, in U heb Ik mijn behagen gesteld.”

Door het doopsel zijn wij kinderen van God geworden, geschapen toch naar Gods beeld en gelijkenis. Onze taal kent tal van spreekwoorden die betrekking hebben op de relatie tussen ouders en hun kinderen. Bijvoorbeeld: “Zo vader, zo zoon.”

Het doopsel mag ons er aan herinneren, dat we geroepen zijn om meer en meer op Christus te lijken, die van Zichzelf heeft gezegd: “Wie Mij ziet, ziet de Vader” (Joh. 14,9). Ja, het doopsel is voornaam, vlak voor Jezus’ terugkeer naar de Vader hield Hij zijn leerlingen voor:

Gaat dus en maakt alle volkeren tot mijn leerlingen en doopt hen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest en leert hun te onderhouden alles wat Ik u bevolen heb. Ziet, Ik ben met u alle dagen tot aan de voleinding der wereld.

Dit woord van de Heer dienen we ter harte te nemen. Het geldt zeker niet enkel voor priesters en religieuzen, maar voor elke christen. Mooi is dat dit feest staat aan het begin van het nieuwe jaar. Het mag ons hoop bieden. Ja, God is met ons, in voor- en tegenspoed, met name dan wanneer we Hem én ons leven in het licht van Gods openbaring ter harte nemen.

Pastoor C. Müller